Bewerkt: jan 21, 2024
Het Electronic System for Travel Authorization (ESTA) is een systeem dat bedoeld is om het grensbeveiligings- en screeningsproces te automatiseren en te stroomlijnen voor in aanmerking komende reizigers die naar de Verenigde Staten komen. ESTA is in het leven geroepen om de aanbevelingen van de 9/11 commissie uit 2007 te implementeren, zodat reizigers uit landen met een laag risico met minder strenge eisen tot Amerika kunnen worden toegelaten dan reizigers uit landen met een hoger risico. Een reiziger die door de U.S. Customs and Border Protection (CBP) als een risico wordt beschouwd, is iemand die waarschijnlijk immigratiewetten overtreedt en/of een veiligheidsrisico vormt. Het is echter essentieel om te beseffen dat toestemming via dit visumprogramma niet betekent dat reizigers automatisch toelaatbaar zijn tot Amerika, aangezien de toelaatbaarheid wordt bepaald door het CBP.
ESTA is slechts een uitbreiding van het Visa Waiver Program (VWP) dat al sinds 1986 bestaat. Het belangrijkste verschil is dat ESTA een extra vereiste bevat voor bezoekers om een pre-autorisatie te verkrijgen voor vertrek naar de VS. Bovendien kunnen passagiers dezelfde autorisaties gedurende twee jaar vanaf de datum van uitgifte opnieuw gebruiken. Het VWP begon toen het Congres in 1986 een wetgeving creëerde om kortstondige zakenbezoeken en toerisme in Amerika te vergemakkelijken. Hierdoor kon het ministerie van Buitenlandse Zaken zich richten op andere taken zoals consulaire activiteiten en hogere risico-eisen aanpakken, afhankelijk van de wereldwijde dynamiek op het gebied van immigratie en buitenlandse relaties (Siskin, 2014).
In 1991 sloten veel Europese landen zich aan bij het programma en in 1993 werd het eerste Aziatische land(Brunei) lid. De invoering van het programma maakte het voor bezoekers gemakkelijk om Amerika binnen te komen, omdat ze van tevoren waren goedgekeurd; maar de vereisten veranderden na de aanslagen van 11 september, toen de vereisten voor toegang werden aangescherpt met onder andere machineleesbare en biometrische paspoorten. Luchtvaartmaatschappijen zijn sinds 2010 gedwongen om ESTA te eisen bij het inchecken door middel van boetes als onderdeel van de huidige veiligheidsmaatregelen. In hetzelfde jaar werden enkele verordeningen die de intrekking van sommige houders eisten op basis van hun dubbele burgerschapsstatus van bepaalde landen doorgevoerd met controversiële reacties van de betrokken landen.
Volgens Koslowski (2016), werkt het VWP door het automatisch vooraf goedkeuren van succesvolle aanvragers op basis van een breed scala aan vragen. Naast de informatie van de aanvragers, moeten hun landen deel uitmaken van het ontheffingsprogramma en hun certificering is gebaseerd op verschillende overwegingen. Ten eerste moeten in aanmerking komende landen een reisgeschiedenis hebben van hun burgers die geen veiligheidsproblemen veroorzaken voor Amerika. Bijvoorbeeld, landen waarvan de burgers betrokken zijn geweest bij aanslagen en andere vormen van veiligheidscompromissen worden uitgesloten van het VWP omdat deze personen een nationale bedreiging vormen; en het is de rol van de Amerikaanse regering om de toelating van dergelijke personen te weigeren.
Landen moeten ook een laag risiconiveau hebben in hun eigen land. Dit is bedoeld om te voorkomen dat burgers van niet-Amerikaanse landen radicaliseren en via het ESTA Amerika binnenkomen om kwaadaardige activiteiten uit te voeren. Naast de veiligheidseisen moeten landen goede diplomatieke banden hebben, economische waarde hebben en strategische voordelen bieden voor Amerika. Vanwege het strikte kwalificatieproces nemen momenteel slechts 42 landen deel aan het ESTA VWP. Dubbele burgers worden ook beïnvloed op basis van huidige of vroegere staatsburgerschap. Bijvoorbeeld, dubbele burgers van Irak, Iran, Syrië en Soedan zagen hun ESTA's geannuleerd in januari 2016 als een richtlijn van de minister van Binnenlandse Veiligheid. Ze mogen echter nog steeds naar de VS reizen onder het VWP als ze details van andere nationaliteiten bekendmaken.
Ondanks de strenge eisen en de vrijheid om toelaatbaarheid te bepalen door U.S. Customs and Border Protection, hebben aanvragers verschillende rechten die hen moeten worden toegekend totdat de aanvraagprocedure is voltooid. Of ze nu succesvol zijn of niet, aanvragers hebben recht op een eerlijke behandeling zonder discriminerende neigingen op basis van land van herkomst, demografische en andere individuele kenmerken. Volgens Reilly & Tekleselassie (2017) moet de overheid ook tijdig de voortgang van het goedkeuringsproces bekendmaken zonder relevante informatie achter te houden. In feite is dit de reden voor het hebben van een tracking webpagina waar aanvragers het aanvraagproces kunnen volgen tot de uiteindelijke beslissing over toelaatbaarheid is genomen.
Aanvragers die in aanmerking komen wat betreft leeftijd, land van herkomst en documentatie hebben ook recht op informatie over de redenen waarom hun aanvraag werd afgewezen. Ze hebben recht op specifieke redenen voor hun afwijzing, hetzij op basis van de reden van aanvraag, bedoelingen of overheidsoverwegingen, zodat ze de nodige corrigerende maatregelen kunnen nemen. Met andere woorden, elke aanvrager heeft bepaalde basisrechten die door de overheid moeten worden verleend, anders zal het in strijd zijn met internationale ratificaties die de oprichting van het visumprogramma begeleiden, evenals de daaropvolgende relaties met de betrokken landen.
ESTA is geen visum omdat het niet voldoet aan alle wettelijke vereisten van een visum. Reizigers met een geldig visum kunnen de VS binnenkomen op basis van hun reisdoel en hebben geen ESTA nodig. Het verschil is dat een reistoestemming onder ESTA geen visum is, dus de wettelijke vereisten zijn minder, en mensen met geldige visa zijn niet verplicht om een aanvraag onder ESTA in te dienen. Deze verschillen hebben ervoor gezorgd dat luchtvaartmaatschappijen het visumontheffingsprogramma hebben ondertekend, anders worden ze beboet voor niet-naleving.
Dergelijke vereisten bestaan vanwege de fundamentele constructies die tot de invoering van ESTA hebben geleid. Volgens de informatie van U.S. Customs and Border Protection uit 2017 is het visumprogramma alleen geldig voor een verblijf van maximaal 90 dagen in Amerika en zijn buurlanden. Deze toelatingstijd kan niet worden verlengd, omdat het visum slechts een toelating is voor een kort bezoek voor zaken, plezier of een andere geldige reden. Er is dus een visumaanvraag nodig als een reiziger zijn verblijf wil verlengen zonder problemen te veroorzaken met de verschillende overheidsdiensten die verantwoordelijk zijn voor immigratie.
Vanaf september 2010 heeft de promotiewet een heffing ingevoerd voor alle aanvragers, hoewel sommige lidstaten klaagden dat het slecht bedoeld was en negatieve gevolgen zou kunnen hebben voor het verkeer van personen. Hoe dan ook, de initiële vergoeding van $14 is verdeeld in twee delen: autorisatiekosten ($10) en verwerkingskosten ($4). Voor de verwerkingskosten moeten aanvragers een vergoeding betalen voor het behandelen van hun aanvraag zodra deze is ingediend. Aan de andere kant zijn autorisatiekosten vereist zodra de aanvraag is goedgekeurd volgens de vereisten van het programma. Als een aanvrager geen autorisatie krijgt, wordt een minimale vergoeding gevraagd als verwerkingskosten.
In 2022 is de ESTA-vergoeding verhoogd naar $21, waarbij de verwerkingskosten hetzelfde blijven ($4).
In 2014 werd een nieuwe, verbeterde ESTA-toepassing onthuld en in 2016 werden extra beperkingen ingevoerd om reizigers te beperken die als hoog risico werden beschouwd vanwege eerdere reizen naar Iran, Irak, Libië, Noord-Korea, Somalië, Soedan, Syrië of Jemen.
In 2019 werden aanvragers verplicht om informatie over hun werk te verstrekken en wordt hen gevraagd om informatie over sociale media te verstrekken, hoewel dit laatste optioneel is. Alle ESTA-aanvragers moeten dus op de hoogte zijn van de nieuwe vereisten. Vanwege de verhoogde veiligheid zijn er extra vragen op het ESTA-formulier over andere namen, nationaliteiten, contactgegevens, werkgelegenheid, enz. Een andere opmerkelijke update is dat ESTA elektronische betalingen toestaat met een maximum van 50 aanvragen voor één transactie. Het is ook mogelijk om alle informatie bij te werken, behalve het paspoortnummer en het land van afgifte.
In 2019 en 2021 werden respectievelijk Polen en Kroatië toegevoegd aan het VWP.
In 2022 werden er verbeteringen toegevoegd voor de verificatie van aanvraaggegevens. Het verplicht uploaden van pasfoto's werd een vereiste voor elke ESTA-aanvraag. Het CBP bracht ook een mobiele app uit, CBP One™, die de mobiele oplossing moet worden voor ESTA-aanvragers. In 2022 werd Cuba ook toegevoegd aan de lijst van door de staat gesteund terrorisme (State-Sponsored Terrorism, SST) en reizigers die het land hebben bezocht kunnen extra screening of beperkingen verwachten bij het gebruik van het VWP.
In 2023 werd Israël als 41e land toegelaten tot het VWP.
Er wordt verwacht dat ergens in 2024 of 2025 Roemenië of Bulgarije aan het VWP zullen worden toegevoegd.
Land | Jaar Toegelaten tot VWP |
, Verenigd Koninkrijk Japan | 1988 |
, Frankrijk, Italië, Nederland, Zweden, Zwitserland West-Duitsland (later Duitsland in 1990) | 1989 |
, Andorra, Oostenrijk, België, Denemarken, Finland, IJsland, Liechtenstein, Luxemburg, Monaco, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, San Marino Spanje | 1991 |
Brunei | 1993 |
Ierland | 1995 |
Australië | 1996 |
Slovenië | 1997 |
Portugal, Singapore | 1999 |
, Tsjechië, Estland, Hongarije, Letland, Litouwen, Malta, Slowakije Zuid-Korea | 2008 |
Griekenland | 2010 |
Taiwan | 2012 |
Chili | 2014 |
Polen | 2019 |
Kroatië | 2021 |
Israël | 2023 |
Ongeacht de recente veranderingen en extra veiligheidsmaatregelen op het aanvraagformulier, is het VWP flexibel, snel en een efficiënte manier om verkeer van mensen in Amerika mogelijk te maken door middel van een geautomatiseerd goedkeuringsproces; maar met wettelijke beperkingen in vergelijking met visumhouders.